مهديا!
 

اي آن که چشمانم به آرزوي رويش به اين جهان چشم گشود،

اي آن که جمالش از صبح ازل مرا از عمق چشمانم ربود،

اي آن که او هر چه از دل آفريد از براي تو بود،

و اي آن که کاشت دل بر سينه ي انسان با مهر نام تو بود،

فاصله ي بسيار ميان من تا خودت را چون فاصله ي خود تا ايني چون من بشکن و هبوط رحمت اللهي

 در خودت را با قدم هايي که به سوي کعبه بر مي داري و به وسعت بانگ "انا المهدي" بر ما نازل کن.

بيا که خزانِ سخت، در انتظار بهار لطيف توست.
 

اي پادشه خوبان...         ... وقت است که باز آيي!